មិនដឹងត្រូវអរ សប្បាយ រឺយ៉ាងណា?

នេះមិនមែនជាលើកទី១ទេ ដែលខ្ញុំបាត់របស់ ពិសេសគឺកាបូបដៃ តែវាជាលើកដំបូងក្នុងជីវិត ដែលមានវ័យជិត៣០ឆ្នាំនេះ ដែលខ្ញុំត្រូវបានទទួលមកវិញនូវរបស់ដែលបាត់។ សម្រាប់បទពិសោធន៍កន្លងមក បើទោះជាខ្ញុំធ្លាប់រើសបានកាបូប រឺរបស់មានតម្លៃរបស់អ្នកដទៃ ហើយប្រគល់អោយគេវិញក៏ដោយ ក៏ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់មិនដែលជឿថា របស់ដែលខ្ញុំបានបាត់ ពិតជាអាចរកឃើញវិញដោយមិនបាត់បង់អ្វីឡើយ ព្រោះខ្ញុំធ្លាប់ជួបរឿងមិនល្អច្រើនពេកហើយ ដែលពេលខ្លះខ្ញុំចង់ រឺមិនចង់ ក៏ត្រូវទទួលស្គាល់នូវការពិតដែលកើតមាន រឺធ្លាប់ជូបប្រទះ។

យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំពិតជាអរគុណ រឺក៏មិនដឹងថាត្រូវរកពាក្យអ្វីមកនិយាយលើសពីពាក្យនេះទេ សម្រាប់ការដែលរើសបាន រក្សាទុក និងព្យាយាមស្វែងរករូបខ្ញុំ។

អរគុណយ៉ាងខ្លាំងនេះ មិនមែនព្រោះតែតម្លៃទឹកលុយ និងសំភារៈក្នុងកាបូបនោះទេ តែអរគុណនេះសម្រាប់ការធ្វើអំពើល្អរបស់ប្អូន @Oun_May ក៏ដូចជាស្ថាប័នរបស់ប្អូន និងសហការី។ អរគុណសិស្សប្អូន @Lo_Lida និង @Jamy សម្រាប់ការឆ្លើយតបយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ អរគុណ @Oscar_Hourt សម្រាប់ការជួយភ័យ។ 

មេរៀនថ្ងៃនេះ ជាការចង់ចាំមួយក្នុងជីវិតខ្ញុំ ហើយអ្វីដែលចាំបំផុតនោះគឺខ្ញុំមិនចូលរួមថតទទួលយករបស់វិញទេ។ អូ!មិនមែនទេ គឺមិនត្រូវតែមិនចូលចិត្តថតទទួលរបស់ទេ តែប្រគល់របស់ក៏មិនចូលចិត្តដែរ សូម្បីតែចូលបុណ្យក៏ដោយ ក៏មិនចូលចិត្តដាក់ឈ្មោះដែរ។ អញ្ជឹងហើយទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តមិនទាន់ត្រូវថា គួរអ រឺសប្បាយ? 

Introvert People touch my soul

I was first introduced the term Introvert and Extravert from a current colleague. The easy way to understand is Extravert people are those are proactive, show off, and stuff; while the introvert one is silent, talk less, for example.

By then, I just only bear in mind of those terms.   

Not really taking longer time, it was only for awhile actually, I was informed quite detail of the words. It was the training organized by UN Women. The training named “Gender Leadership Program” where I have learnt and practiced the understanding of the term Extravert and Introvert.

Those are not the issue. The matter is I am flattered by that type of people. I am starting to realize that I fond of  the Extrovert people; yet, the one makes my heart beating that fast and my hand shaking is the Introvert type of people.

How can I manage to explain this sense of moment?

Well! Just smile! That is the happiness already. I feel so much touch by their expression even I am closed to them or in the far distance. 

Honestly, I am so much easy to be affected by the Introvert people. They amaze me by their words, and work. It is so awesome and unbelievable.

Seriously, I love that type of people. And that is the one, the really one I am waiting for. 

Family is the real pleasure

Nothing new. Everyone never denies the important of family; so do I. Today, I would love to express my sincere thanks to the first three people in my life. My father, mother, and my oldest brother.

 All my achievements including education, experience, and job are coming from their trending off and devoting. They are not the best or even perfect of course. However, I admitted that they are my real god, and the obvious founders of my life.

No any other suitable words could claim my appreciation to them. What I can say this moment is thank, really thank to this 3 guys for growing me by a very great warm, and priceless training.

Back to the past when my father used to be a motor-taxi driver; mom was a greengrocer and my brother was just a bodyguard. They never complimented their hard work or exhausted to me; in contrast, they always asked me how my study was. They concerned I might lack of materials for studying. No any excuse, they paid me to finish at least a degree while they never dare to serve themselves a great dinner even once.

Those great memory are reimbursing them. In any situation, I haven’t never leave them. Guys, no one is gonna pay for you without asking beside your family. Nobody love you without reason but family for sure. Ask yourself what you should give them; at least a SMILE, I suggest. Only a breakfast gathering is also considered the best. Do something to them as a minimum a kiss while they are there with you.

សុខភាពសាធារណៈមួយ នៅកម្ពុជាកំពុងរងការគំរាមគំហែងជាទម្ងន់

ភ្នំពេញ៖ តើសុខភាពសាធារណៈមួយណាដែលកំពុងរងការគំរាមគំហែងនៅកម្ពុជា? 

យោងតាមអង្គការសុខភាពពិភពលោក​(WHO) សុវត្ថិភាពចរាចរគឺត្រូវរាប់បញ្ចូលថាជាបញ្ហាសុខភាពសាធារណៈ។ ហើយបញ្ហានេះកំពុងតែប្រឈមនឹងហានិភ័យខ្ពស់នៅកម្ពុជា ដោយសារតែពលរដ្ឋប្រទេសនេះមួយចំនួនហាក់ដូចជា មិនសូវអើពើ រឺយកចិត្តទុកខ្លាំងលើករណីនេះឡើយ។

​បច្ចុប្បន្នជា​​មធ្យម ប្រជាជនកម្ពុជា ៦នាក់ស្លាប់ និង​១៧​នាក់ របួស​ធ្ងន់​​​​​ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ​​រដ្ឋ​ខាត​បង់ថវិកាជាតិ​​​ជាង ៣០០ លាន​ដុល្លារ​ក្នុង​មួយ​ឆ្នាំៗ ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរ។ ហើយប្រសិនបើមិនមានវិធានការការពារ និងចូលរួមដោះស្រាយនោះទេ បញ្ហានេះនឹងរឹតតែអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀត។ នេះបើយោងតាមលោកស្រីម៉ែន ច័ន្ទសុកល អនុប្រធាន​​នាយកដ្ឋានដឹកជញ្ជូនផ្លូវគោក និងជាតំណាងអគ្គលេខាធិការដ្ឋានគណៈកម្មាធិកាជាតិសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍ផ្លូវគោក។

លោក អ៊ា ចរិយ៉ា ទីប្រឹក្សា​ឯករាជ្យ ​ផ្នែក​សុវត្ថិភាព​ចរាចរណ៍បានឲ្យដឹងថា៖ ករណី​គ្រោះ​ថ្នាក់​ចរាចរណ៍​កើត​ចេញ​ពីកត្តាបង្ក៣ធំៗ គឺកត្តាមនុស្ស កត្តាផ្លូវថ្នល់ និងកត្តាយានយន្ត។ ៩៥% នៃអ្នកស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរគឺដោយសារកត្តាមនុស្ស ដូចជា​ការ​បើក​បរ​ហួស​ល្បឿន​កំណត់, ការបើកបរក្រោមឥទ្ធិពលគ្រឿងស្រវឹង, ការ​បើក​ជែង​គ្នា, មិន​គោរព​សិទ្ធិ​គ្នា, និង មិន​ប្រកាន់​ស្ដាំ។

ស្របគ្នានឹងរបាយការណ៍ពី WHO បានបង្ហាញថា គ្រោះថ្នាក់ចរាចរបានសម្លាប់ប្រជាជនពិភពលោក ១,២៤ លាននាក់ និងរងរបួស ប្រមាណពី២០ ទៅ ៥០លាន នាក់ក្នុង១ឆ្នាំៗ ដែលភាគច្រើននៃគ្រោះថ្នាក់នេះគឺកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍ ដែលជនរងគ្រោះជាអ្នកប្រើប្រាស់ផ្លូវ ដូចជា អ្នកថ្មើរជើង អ្នកជិះកង់ ម៉ូតូ ជាដើម។ គ្រោះថ្នាក់ចរាចរគឺជាមូលហេតុចំបងលើពិភពលោក ដែលធ្វើឲ្យយុវវ័យ (១០-២៤ឆ្នាំ) ស្លាប់ច្រើនជាងគេ ដែលគិតជាមធ្យមប្រមាណជាង១ពាន់នាក់ក្នុងមួយថ្ងៃ។

ដើម្បី​កាត់​បន្ថយ​អត្រា​មរណភាពក្នុង​​គ្រោះថ្នាក់​ចរាចរណ៍នៅកម្ពុជា ឯកឧត្ដម ខៀវ កាញារីទ្ធ រដ្ឋ​មន្ត្រី​ក្រសួងព័ត៌មាន បាន​បង្ហាញ​អនុសាសន៍​មួយចំនួន ដែលលោកផ្តោតសំខាន់គឺត្រូវគោរព​ច្បាប់​ស្ដី​ពី​ចរាចរណ៍​ផ្លូវគោក គឺការ​គោរព​ច្បាប់​ចរាចរណ៍​ត្រូវ​ផ្ដើម​ចេញ​ពី​យើង​ម្នាក់ៗ រួមមាន ត្រូវ​ចេះ​អប់រំ​ខ្លួន​ឯង​ផ្ទាល់ គ្រួសារ មិត្តភ័ក្ដិ សហការី និង​សង្គម និងត្រូវ​ចងចាំ​ជានិច្ច​ថា ត្រូវ​ពាក់មួក​សុវត្ថិភាព​ឱ្យ​បាន​ត្រឹមត្រូវ រាល់​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​​ទោចក្រយានយន្ត។

ស្រដៀងគ្នានេះដែរ នៅកម្ពុជា បរិបទសង្គមគឺមានឥទ្ធិពលខ្លាំង លើផ្នត់គំនិតប្រជាជន។ ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែង សង្គមកម្ពុជា មិនតម្រូវអោយស្រ្តីជក់បារីនោះទេ ដូច្នេះប្រសិនបើមានស្រ្តីដែលជក់បារី អាចនឹងប្រឈមការរើសអើងពីសំណាក់សាច់ញាតិបងប្អូន ដូចជាការផ្តាច់ទំនាក់ទំនងជាដើម។ ជាលទ្ធផល ប្រសិនបើការអប់រំពីសុវត្ថិភាពចរាចរ ត្រូវបានរាប់បញ្ចូលក្នុងបរិបទសង្គមដែរ នោះប្រជាជនមួយចំនួនអាចនឹងអនុវត្តការការពារសុវត្ថិភាពខ្លួនពេលធ្វើដំណើរ បានប្រសើរជាងពីមុន។

លោកអ៊ា ចរិយា បានគាំទ្រចំនុចនេះផងដែរ ព្រោះលោកយល់ថា ការអប់រំ ជាផ្នែកសំខាន់មួយផងដែរ ក្នុងការកាត់បន្ថយអត្រាគ្រោះថា្នក់ចរាចរ ហើយការអប់រំនេះនឹងបង្កើតបានជាទំលាប់ល្អសម្រាប់ប្រជាជនយើង។ មាតាបិតា លោកគ្រូអ្នកគ្រូ ព្រះសង្ឃ រឺមនុស្សល្បីក្នុងសង្គម ដែលជាគំរូគេ គឺពិតជាដើរតួសំខាន់ក្នុងបង្កើតផ្នត់គំនិត និងអប់រំផ្សព្វផ្សាយ កូនចៅ សាធារណជន រឺពុទ្ធសាសនិកជន អោយការពារខ្លួនរាល់ពេលធ្វើដំណើរ ដោយអនុវត្តគោលការណ៍ ស្រឡាញ់ជីវិតខ្លួនឯង គោរពជីវិតអ្នកដទៃ៕
http://www.cen.com.kh/local/01981520 

អត្ថបទ និងរូបភាពដោយ៖ អ៊ូ បាណុង

តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីបន្ទាប់?

តើអ្នកមានធ្លាប់ឆ្លងកាត់ រឺធ្លាប់គិត ដែររឺទេថា ប្រសិនបើ ឥលូវនេះ វិនាទីនេះ មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក កំពុងតែស្ថិតក្នុងដង្ហើមចុងក្រោយ រឺកំពុងរង់ចាំជំនួយពីអ្នក នៅឯមន្ទីរពេទ្យ?

ហើយបើវាជាការពិត តើអ្នកព្រមឲ្យពួកគាត់ចាក​ចេញទៅដោយមិនត្រលប់ដែររឺទេ? ចុះតើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីបន្ទាប់? 

យ៉ាងណាមិញ!  ក្នុងករណី មនុស្សដែលកំពុងរង់ចាំជំនួយនោះ មិនមែនជាសមាជិកគ្រួសារអ្នក មិនមែនជាសំណប់ចិត្តអ្នក តើអ្នកនឹងខ្វល់ រឺជួយគាត់ដែររឺទេ?

ចម្លើយមួយចំនួនអាចជា “ខ្ញុំមិនមែនពេទ្យ មិនដែលរៀនពេទ្យ ក៏មិនដឹងថាពេទ្យធ្វើស្អីផង ដូច្នេះខ្ញុំមិនដឹងទេ ខ្ញុំមិនចេះទេ។ រឺថា ខ្ញុំរវល់ណាស់ ហេតុអ្វីត្រូវជាខ្ញុំ ចុះអ្នកដទៃមិនទៅរក បើប្រជាជនមានជាង១៥លាននាក់ទៅហើយហ្នឹង…..” ។

តែក៏មិនមែនអ្នករាល់គ្នា ចេះតែគិតអញ្ជឹងទាំងអស់នោះទេ។ មែនទេ?  

 ជាការពិត!​ មិនមែនទេ។ ដាច់ខាត មិនទាំងអស់នោះទេ។ ជាក់ស្តែង ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកសរសេរនៅពេលនេះ ក៏មិនមែនជាឌុកទ័រដូចគ្នាដែរ តែខ្ញុំពិតជាបានជួយសង្រ្គោះមនុស្សមួយចំនួន ដោយខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់មែន នោះគឺដោយឈាមខ្ញុំ ដោយការស្ម័គ្រចិត្តរបស់ខ្ញុំ។

មនុស្សដែលខ្ញុំបានជួយសង្រ្គោះនោះ គឺខ្ញុំមិនបានដឹងពីសវតាអ្វីទាំងអស់របស់គាត់ទេ តែខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថា គាត់ក៏ចង់រស់ដូចយើងគ្រប់គ្នាដែរ។ ហើយយ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំ រឺសប្បុរសជនស្ម័គ្រ​ចិត្តបរិច្ចាគឈាមផ្សេងទៀត បានធ្វើអ្វីម៉្យាង រឺបានព្យាយាមអស់ពីលទ្ធភាពរួចមកហើយ មុននឹងប្រលែងដៃ ព្រមឲ្យគាត់បិទភ្នែកជារៀងរហូត ។

ប្រហែលជាយុវជនខេមរាខ្ញុំមិនដឹងផង ថាក្នុងមួយថ្ងៃឈាមប្រមាណជាង១៥០ប្លោក ត្រូវការជួយជីវិតប្រជាជនខ្មែរ ដែលរងគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗ។ យុវជនទាំងនោះអាចមិនទាន់ច្បាស់ផងថា គ្រោះថ្នាក់ចរាចរបានសម្លាប់ជីវិតប្រជាជនកម្ពុជា៥នាក់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ជាងនេះទៅទៀត ក្នុង១ម៉ឺនកំនើតរស់របស់ទារកទារិកាខ្មែរ មានជាង២០០កំនើត ដែលស្លាប់ ក្នុងនោះអាចស្លាប់ទារក រឺម្តាយ រឺទាំងម្តាយ និងកូន។​ នេះជាតួលេខពិតដែលបានពីក្រសួងសុខាភិបាល មជ្ឈមណ្ឌលជាតិផ្តល់​ឈាម​ និងគណកម្មាធិការសុវត្ថិភាពចរាចរផ្លូវគោក នៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។

ហើយកង្វះ​ឈាមក្នុងការជួយសង្រ្គោះ ក៏ជាបច្ច័យមួយ ដែលបានរួមចំណែកក្នុងសោកវិនាសកម្មខាងលើ។ 

ខ្ញុំបានធ្វើហើយ!​ បើទោះជាវាមិនច្រើន តែអាចនិយាយបានថា រហូតមកទល់ពេលនេះ ខ្ញុំបានបរិច្ចាគឈាមចំនួន៨ដងរួចមកហើយ ដែលយ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំបានជួយពន្យាជីវិតមនុស្ស​ ៨​នាក់ អោយគាត់បានឃើញស្នាមញញឹមទឹកភ្នែកជាលើកចុងក្រោយដែរ។ ចុះអ្នកវិញ តើអ្នកនឹងចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វី រឺបន្តអ្វី?

សូមពិចារណាខ្លួនផង ហើយសូមចាំថា ប្រសិនបើអ្នកមិនមែនជាចំណែកនៃដំណោះស្រាយទេ នោះអ្នកជាចំណែកនៃបញ្ហាហើយ៕

STRANGER





People see you Grass, I value LIGHT of Life. Credit to J.R Media



Life seems sometimes so awesome, and special. But, actually it is very simple. Just born, grow and die.

 

The difference is you yourself are the author of your life. You may pain in the different color from the others. You may value differently from somebody else.

 

What important in your life, by the way? Might be a lot?  

Hey! One of those, we might have one similar or exactly the same as I value the most is a stranger.

Yes, a stranger. Not every single of stranger, just the only stranger.

 

Once day an unknown stranger come into my life to become a friend of mine. Days by days, the relationship grows fruitfully without any supports from water or fertilizers or even sunshine. Sound weird with the relationship of a dog and a cat who are always teasing and fighting each other for food to have love.

 

Time passed, that stranger’s started more and more powerful to me. I don’t think I can lose this person peacefully. The concern is that why, how and when this person start to colonize my life silently?

I was asked myself “That was just the stranger? The stranger who come without any invitation and availably to leave with no any agreements”. This happens to remind me again and again for times when we were in conflicts. The pain comes, the tears drop, but it seems like I can’t find the precise answer on it.

 

From what I have figured out that stranger is safe enough to leave before or now but there is no wait for the next second since I feel I would be “a live dead body”. I am really used to having that stranger around. 

Another seriously true but funny joke "You are my dream, hope and future HAPPINESS".

 

Nisai 11:27 am

6th Mar 2014

Hem Thon Vitiny- Pride of Cambodia

A day meeting an outstanding athele, Write her in a journalism way. How is it? Comment me.

Picture from Google

Phnom Penh, Cambodia, October 21, 2013: Cambodian national athlete, Hem Thon Vitiny is preparing to break the international award record this December in Burma.

The current-first Cambodian swimming female champion, Tiny reveals that “I could challenge all the local outstanding swimmers, yet the international stage. So, now I have to try on my best.”   

Born in a sport family, Tiny started her first swimming since she was six while her grandfather was the secretary of Olympic committee in Cambodia, her father, aunt and older brother are famous national outstanding swimmers.

Tiny, aged 20, has been to 10 countries in the world for Cambodian representative in sport (swimming). “I started to love swimming since I was young when I saw the older people could swim nicely. And I started to commit myself one among the best.” Tiny claims.

She also adds that “I started to be the national swimming in 1996. Since then, I got the first and second pride in the local. Honestly, I was so excited and proud carrying Cambodian flat in the international stage. And I am hoping to bring a victory for the country in the near future.”

To compete with the other international experts, Tiny keeps training everyday in the pool, gym and stadium. “Normally, I train at least 2hours per day in the evening since I have class in the morning while I swim about 3 km/day. Still, during the training preparation abroad, I train for the whole day.”

Picture from Google

Having both study and career at the same time, Tiny clearly divided her schedule. Only in the special competition, she asks permission from her school to have time for training.

“Even in the Cambodian culture concerns much on dressing for the female but I don’t care because I am a sport-person, I aim to be a professional coach in the next six-year, and my family fully encourage me to keep moving on this profession as well.”  Tiny ends.