Saturday, September 26, 2015

Family is the real pleasure

Nothing new. Everyone never denies the important of family; so do I. Today, I would love to express my sincere thanks to the first three people in my life. My father, mother, and my oldest brother.

 All my achievements including education, experience, and job are coming from their trending off and devoting. They are not the best or even perfect of course. However, I admitted that they are my real god, and the obvious founders of my life.

No any other suitable words could claim my appreciation to them. What I can say this moment is thank, really thank to this 3 guys for growing me by a very great warm, and priceless training.
Back to the past when my father used to be a motor-taxi driver; mom was a greengrocer and my brother was just a bodyguard. They never complimented their hard work or exhausted to me; in contrast, they always asked me how my study was. They concerned I might lack of materials for studying. No any excuse, they paid me to finish at least a degree while they never dare to serve themselves a great dinner even once.


Those great memory are reimbursing them. In any situation, I haven’t never leave them. Guys, no one is gonna pay for you without asking beside your family. Nobody love you without reason but family for sure. Ask yourself what you should give them; at least a SMILE, I suggest. Only a breakfast gathering is also considered the best. Do something to them as a minimum a kiss while they are there with you.

Tuesday, August 25, 2015

សុខភាពសាធារណៈមួយ នៅកម្ពុជាកំពុងរងការគំរាមគំហែងជាទម្ងន់

ភ្នំពេញ៖ តើសុខភាពសាធារណៈមួយណាដែលកំពុងរងការគំរាមគំហែងនៅកម្ពុជា? 
យោងតាមអង្គការសុខភាពពិភពលោក​(WHO) សុវត្ថិភាពចរាចរគឺត្រូវរាប់បញ្ចូលថាជាបញ្ហាសុខភាពសាធារណៈ។ ហើយបញ្ហានេះកំពុងតែប្រឈមនឹងហានិភ័យខ្ពស់នៅកម្ពុជា ដោយសារតែពលរដ្ឋប្រទេសនេះមួយចំនួនហាក់ដូចជា មិនសូវអើពើ រឺយកចិត្តទុកខ្លាំងលើករណីនេះឡើយ។


បច្ចុប្បន្នជា​​មធ្យម ប្រជាជនកម្ពុជា ៦នាក់ស្លាប់ និង​១៧​នាក់ របួស​ធ្ងន់​​​​​ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ​​រដ្ឋ​ខាត​បង់ថវិកាជាតិ​​​ជាង ៣០០ លាន​ដុល្លារ​ក្នុង​មួយ​ឆ្នាំៗ ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ចរាចរ។ ហើយប្រសិនបើមិនមានវិធានការការពារ និងចូលរួមដោះស្រាយនោះទេ បញ្ហានេះនឹងរឹតតែអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀត។ នេះបើយោងតាមលោកស្រីម៉ែន ច័ន្ទសុកល អនុប្រធាន​​នាយកដ្ឋានដឹកជញ្ជូនផ្លូវគោក និងជាតំណាងអគ្គលេខាធិការដ្ឋានគណៈកម្មាធិកាជាតិសុវត្ថិភាពចរាចរណ៍ផ្លូវគោក។

លោក អ៊ា ចរិយ៉ា ទីប្រឹក្សា​ឯករាជ្យ ​ផ្នែក​សុវត្ថិភាព​ចរាចរណ៍បានឲ្យដឹងថា៖ ករណី​គ្រោះ​ថ្នាក់​ចរាចរណ៍​កើត​ចេញ​ពីកត្តាបង្ក៣ធំៗ គឺកត្តាមនុស្ស កត្តាផ្លូវថ្នល់ និងកត្តាយានយន្ត។ ៩៥% នៃអ្នកស្លាប់ដោយគ្រោះថ្នាក់ចរាចរគឺដោយសារកត្តាមនុស្ស ដូចជា​ការ​បើក​បរ​ហួស​ល្បឿន​កំណត់, ការបើកបរក្រោមឥទ្ធិពលគ្រឿងស្រវឹង, ការ​បើក​ជែង​គ្នា, មិន​គោរព​សិទ្ធិ​គ្នា, និង មិន​ប្រកាន់​ស្ដាំ។

ស្របគ្នានឹងរបាយការណ៍ពី WHO បានបង្ហាញថា គ្រោះថ្នាក់ចរាចរបានសម្លាប់ប្រជាជនពិភពលោក ១,២៤ លាននាក់ និងរងរបួស ប្រមាណពី២០ ទៅ ៥០លាន នាក់ក្នុង១ឆ្នាំៗ ដែលភាគច្រើននៃគ្រោះថ្នាក់នេះគឺកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍ ដែលជនរងគ្រោះជាអ្នកប្រើប្រាស់ផ្លូវ ដូចជា អ្នកថ្មើរជើង អ្នកជិះកង់ ម៉ូតូ ជាដើម។ គ្រោះថ្នាក់ចរាចរគឺជាមូលហេតុចំបងលើពិភពលោក ដែលធ្វើឲ្យយុវវ័យ (១០-២៤ឆ្នាំ) ស្លាប់ច្រើនជាងគេ ដែលគិតជាមធ្យមប្រមាណជាង១ពាន់នាក់ក្នុងមួយថ្ងៃ។

ដើម្បី​កាត់​បន្ថយ​អត្រា​មរណភាពក្នុង​​គ្រោះថ្នាក់​ចរាចរណ៍នៅកម្ពុជា ឯកឧត្ដម ខៀវ កាញារីទ្ធ រដ្ឋ​មន្ត្រី​ក្រសួងព័ត៌មាន បាន​បង្ហាញ​អនុសាសន៍​មួយចំនួន ដែលលោកផ្តោតសំខាន់គឺត្រូវគោរព​ច្បាប់​ស្ដី​ពី​ចរាចរណ៍​ផ្លូវគោក គឺការ​គោរព​ច្បាប់​ចរាចរណ៍​ត្រូវ​ផ្ដើម​ចេញ​ពី​យើង​ម្នាក់ៗ រួមមាន ត្រូវ​ចេះ​អប់រំ​ខ្លួន​ឯង​ផ្ទាល់ គ្រួសារ មិត្តភ័ក្ដិ សហការី និង​សង្គម និងត្រូវ​ចងចាំ​ជានិច្ច​ថា ត្រូវ​ពាក់មួក​សុវត្ថិភាព​ឱ្យ​បាន​ត្រឹមត្រូវ រាល់​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​​ទោចក្រយានយន្ត។

ស្រដៀងគ្នានេះដែរ នៅកម្ពុជា បរិបទសង្គមគឺមានឥទ្ធិពលខ្លាំង លើផ្នត់គំនិតប្រជាជន។ ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែង សង្គមកម្ពុជា មិនតម្រូវអោយស្រ្តីជក់បារីនោះទេ ដូច្នេះប្រសិនបើមានស្រ្តីដែលជក់បារី អាចនឹងប្រឈមការរើសអើងពីសំណាក់សាច់ញាតិបងប្អូន ដូចជាការផ្តាច់ទំនាក់ទំនងជាដើម។ ជាលទ្ធផល ប្រសិនបើការអប់រំពីសុវត្ថិភាពចរាចរ ត្រូវបានរាប់បញ្ចូលក្នុងបរិបទសង្គមដែរ នោះប្រជាជនមួយចំនួនអាចនឹងអនុវត្តការការពារសុវត្ថិភាពខ្លួនពេលធ្វើដំណើរ បានប្រសើរជាងពីមុន។

លោកអ៊ា ចរិយា បានគាំទ្រចំនុចនេះផងដែរ ព្រោះលោកយល់ថា ការអប់រំ ជាផ្នែកសំខាន់មួយផងដែរ ក្នុងការកាត់បន្ថយអត្រាគ្រោះថា្នក់ចរាចរ ហើយការអប់រំនេះនឹងបង្កើតបានជាទំលាប់ល្អសម្រាប់ប្រជាជនយើង។ មាតាបិតា លោកគ្រូអ្នកគ្រូ ព្រះសង្ឃ រឺមនុស្សល្បីក្នុងសង្គម ដែលជាគំរូគេ គឺពិតជាដើរតួសំខាន់ក្នុងបង្កើតផ្នត់គំនិត និងអប់រំផ្សព្វផ្សាយ កូនចៅ សាធារណជន រឺពុទ្ធសាសនិកជន អោយការពារខ្លួនរាល់ពេលធ្វើដំណើរ ដោយអនុវត្តគោលការណ៍ ស្រឡាញ់ជីវិតខ្លួនឯង គោរពជីវិតអ្នកដទៃ
http://www.cen.com.kh/local/01981520 

អត្ថបទ និងរូបភាពដោយ៖ អ៊ូ បាណុង

Thursday, June 4, 2015

តើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីបន្ទាប់?

តើអ្នកមានធ្លាប់ឆ្លងកាត់ រឺធ្លាប់គិត ដែររឺទេថា ប្រសិនបើ ឥលូវនេះ វិនាទីនេះ មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក កំពុងតែស្ថិតក្នុងដង្ហើមចុងក្រោយ រឺកំពុងរង់ចាំជំនួយពីអ្នក នៅឯមន្ទីរពេទ្យ?


ហើយបើវាជាការពិត តើអ្នកព្រមឲ្យពួកគាត់ចាក​ចេញទៅដោយមិនត្រលប់ដែររឺទេ? ចុះតើអ្នកនឹងធ្វើអ្វីបន្ទាប់? 


យ៉ាងណាមិញ!  ក្នុងករណី មនុស្សដែលកំពុងរង់ចាំជំនួយនោះ មិនមែនជាសមាជិកគ្រួសារអ្នក មិនមែនជាសំណប់ចិត្តអ្នក តើអ្នកនឹងខ្វល់ រឺជួយគាត់ដែររឺទេ?

ចម្លើយមួយចំនួនអាចជា “ខ្ញុំមិនមែនពេទ្យ មិនដែលរៀនពេទ្យ ក៏មិនដឹងថាពេទ្យធ្វើស្អីផង ដូច្នេះខ្ញុំមិនដឹងទេ ខ្ញុំមិនចេះទេ។ រឺថា ខ្ញុំរវល់ណាស់ ហេតុអ្វីត្រូវជាខ្ញុំ ចុះអ្នកដទៃមិនទៅរក បើប្រជាជនមានជាង១៥លាននាក់ទៅហើយហ្នឹង…..

តែក៏មិនមែនអ្នករាល់គ្នា ចេះតែគិតអញ្ជឹងទាំងអស់នោះទេ។ មែនទេ?  
 ជាការពិត!​ មិនមែនទេ។ ដាច់ខាត មិនទាំងអស់នោះទេ។ ជាក់ស្តែង ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកសរសេរនៅពេលនេះ ក៏មិនមែនជាឌុកទ័រដូចគ្នាដែរ តែខ្ញុំពិតជាបានជួយសង្រ្គោះមនុស្សមួយចំនួន ដោយខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់មែន នោះគឺដោយឈាមខ្ញុំ ដោយការស្ម័គ្រចិត្តរបស់ខ្ញុំ។

មនុស្សដែលខ្ញុំបានជួយសង្រ្គោះនោះ គឺខ្ញុំមិនបានដឹងពីសវតាអ្វីទាំងអស់របស់គាត់ទេ តែខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថា គាត់ក៏ចង់រស់ដូចយើងគ្រប់គ្នាដែរ។ ហើយយ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំ រឺសប្បុរសជនស្ម័គ្រ​ចិត្តបរិច្ចាគឈាមផ្សេងទៀត បានធ្វើអ្វីម៉្យាង រឺបានព្យាយាមអស់ពីលទ្ធភាពរួចមកហើយ មុននឹងប្រលែងដៃ ព្រមឲ្យគាត់បិទភ្នែកជារៀងរហូត ។

ប្រហែលជាយុវជនខេមរាខ្ញុំមិនដឹងផង ថាក្នុងមួយថ្ងៃឈាមប្រមាណជាង១៥០ប្លោក ត្រូវការជួយជីវិតប្រជាជនខ្មែរ ដែលរងគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗ។ យុវជនទាំងនោះអាចមិនទាន់ច្បាស់ផងថា គ្រោះថ្នាក់ចរាចរបានសម្លាប់ជីវិតប្រជាជនកម្ពុជា៥នាក់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ជាងនេះទៅទៀត ក្នុង១ម៉ឺនកំនើតរស់របស់ទារកទារិកាខ្មែរ មានជាង២០០កំនើត ដែលស្លាប់ ក្នុងនោះអាចស្លាប់ទារក រឺម្តាយ រឺទាំងម្តាយ និងកូន។​ នេះជាតួលេខពិតដែលបានពីក្រសួងសុខាភិបាល មជ្ឈមណ្ឌលជាតិផ្តល់​ឈាម​ និងគណកម្មាធិការសុវត្ថិភាពចរាចរផ្លូវគោក នៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។
ហើយកង្វះ​ឈាមក្នុងការជួយសង្រ្គោះ ក៏ជាបច្ច័យមួយ ដែលបានរួមចំណែកក្នុងសោកវិនាសកម្មខាងលើ។ 


ខ្ញុំបានធ្វើហើយ!​ បើទោះជាវាមិនច្រើន តែអាចនិយាយបានថា រហូតមកទល់ពេលនេះ ខ្ញុំបានបរិច្ចាគឈាមចំនួន៨ដងរួចមកហើយ ដែលយ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំបានជួយពន្យាជីវិតមនុស្ស​ ៨​នាក់ អោយគាត់បានឃើញស្នាមញញឹមទឹកភ្នែកជាលើកចុងក្រោយដែរ។ ចុះអ្នកវិញ តើអ្នកនឹងចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វី រឺបន្តអ្វី?
សូមពិចារណាខ្លួនផង ហើយសូមចាំថា ប្រសិនបើអ្នកមិនមែនជាចំណែកនៃដំណោះស្រាយទេ នោះអ្នកជាចំណែកនៃបញ្ហាហើយ៕